Jeżeli lubicie gotyckie powieści i opowiadania, to przedstawiam Wam piękne wydania klasyki grozy od @wydawnictworeplika. Klimatyczne teksty z dreszczykiem, które wprowadzą Was w nostalgiczny i przygnębiający nastrój. Duszne, mroczne i klaustrofobiczne. Uwielbiam każdą z tych propozycji.
/ Współpraca reklamowa z @wydawnictworeplika /
Twarda oprawa, zdobienia, złocenia i barwione brzegi… no nie powiecie – będą stanowić ozdobę każdej biblioteczki. Ps. Na dniach ruszy rozdanie na moim IG z takimi dwoma pakietami, bądźcie czujni.
„Zawsze mieszkałyśmy w zamku” – Shirley Jackson
„Nie mogę się powstrzymać, kiedy ludzie się boją. Zawsze mam ochotę wystraszyć ich jeszcze bardziej.”
Kultowa książka z lat 60-tych ubiegłego stulecia, w której poznajemy nietypową i niezwykle charyzmatyczną narratorkę. Osiemnastoletnia Merricat stanowi jedną z najpopularniejszych postaci w historii literatury amerykańskiej. Ujawniająca swoje lekko psychopatyczne cechy, nieco przeistaczająca rzeczywistość dziewczynka sprawia podejrzane wrażenie już od pierwszych stron.
Przesadna izolacja bohaterów dusi na tyle, że mamy ochotę pootwierać wszystkie okna i drzwi we własnym mieszkaniu. Czytając tę historię cały czas towarzyszy niepokój, napięcie, zdenerwowanie. Oczekujemy punktu kulminacyjnego, w którym to ma wyjaśnić się zagadka rodem z najstarszego kryminału Agaty Christie. Większość rodziny Blackwoodów ginie po otruciu arszenikiem przemyconym w cukiernicy podczas wspólnego posiłku. Kto za to odpowiada? Co takiego się wydarzyło, że na Merricat, jej siostrze i wuju zostało odciśnięte piętno przeszłości i od tamtej pory niemal nie opuszczają murów starej rezydencji, a ludzie w mieście wytykają ich palcami?
Ta powieść jest wyjątkowym klasykiem grozy w którym klimat tworzą szczegóły, a bohaterowie sprawiają wrażenie niemalże duchów przechadzających między ścianami starego domu porośniętego bluszczem. Opisy wzbudzają wyobraźnię, groza przemyka niepostrzeżenie między wersami, a niespieszna akcja dodatkowo potęguje suspens.
„Nawiedzony dom na wzgórzu” – Shirley Jackson
„Był to dom pozbawiony wszelkiej życzliwości, nigdy nienadający się do zamieszkania. Nie było w nim miejsca dla ludzi, dla miłości, ani dla nadziei.”
Trójka dorosłych i inteligentnych ludzi przyjeżdża do owianej złą sławą, tajemniczej gotyckiej rezydencji. Znawca okultyzmu, doktor Montague, postanowił przeprowadzić eksperyment i zbadać istnienie zjawisk paranormalnych w tym opuszczonym gmachu. Zaprosił w tym celu dwie kobiety cechujące się zdolnościami telekinetycznymi, parapsychicznymi, oraz przyszłego spadkobiercę tej nieruchomości. Bohaterowie eskapady, nie znając jej celu postanawiają spędzić tam najbliższe dni i przeżyć ciekawą przygodę. Niestety, już pod bramą wjazdową zaczynają odczuwać pewnego rodzaju dyskomfort.
Dom na Wzgórzu cieszy się reputacją natarczywej gościnności, nie lubi wypuszczać swoich gości. Nocleg w tym ohydnym, trawionym chorobą domu jest niezwykłym aktem heroizmu. A może idiotyzmu? Oj, trzeba było zawrócić tak jak Wam instynkt podpowiadał…
Mroczny, pełen ukrytych zaułków, niemalże labirynt. Dom z którego ciężko się wydostać, a wołanie o pomoc w środku nocy nie przyniesie żadnych skutków, przeraźliwy krzyk co najwyżej odbije się od masywnych ścian. Tajemniczy, zwodniczy, pulsujący negatywną energią. Złowieszcze fasady, kandelabry, atłasowe ciężkie kotary, kamienne obleśne gargulce, strzeliste wieżyczki, wszechobecna ciemność wywołująca nudności… Architektoniczne fiasko, dom w którym wszystko jest wypaczone, krzywe, rzeczywistość zaciera się ze światem metafizycznym, balans nie istnieje.
Opowieść niezwykle klimatyczna, wymagająca odpowiedniej oprawy. Tę książkę trzeba czytać w kompletnej ciszy, odosobnieniu, najlepiej podczas wieczornej pluchy. Każdy dźwięk dochodzący ze świata zewnętrznego psuje jej odbiór. Tutaj groteskę budują słowa, opisy, a nie mordercze, czy krwawe sceny. Gdy oddasz się lekturze w całości, ona się Tobie odwdzięczy i przeniesie Cię do tej posępnej rezydencji, w której nic nie jest oczywiste.
To jak, dasz się zaprosić na nocleg w Domu na Wzgórzu?
„Zagłada domu Usherów” – Edgar Allan Poe
Niezależnie od warunków atmosferycznych panujących za oknem, wystarczy otworzyć ten pięknie wydany zbiór utworów Edgara Allana Poe, by poczuć się, jak gdyby wnet otoczył Was mrok. Wszechogarniająca ciemność wypełni pomieszczenie, naprze na Was i pochłonie doszczętnie wraz z Waszą duszą. Najnowocześniejsze wnętrza zmienią się niepostrzeżenie w pokryte pajęczynami zamczyska, światła żarówek wypełni przyćmiony blask świec osadzonych w najznakomitszych kandelabrach. Ciężkie zasłony nadadzą gotyckiego klimatu i nim się obejrzysz w progu Twego domostwa przysiądzie złowieszczy czarny kruk wykrzykując kultowy wers „Nigdy już!”, w ścianach usłyszysz niepokojące odgłosy, a w korytarzu jakoby szuranie kobiecej, obszernej sukni.
Wydawnictwo Replika postanowiło wypuścić na nasz rynek kompilację utworów, dopełniając tym sposobem serię klasyki grozy, w której uprzednio ukazały się powieści i opowiadania Shirley Jackson. Jeżeli ich nie czytaliście, a lubicie poczucie niepokoju, niespieszne, acz gotycko klimatyczne historie – powinniście zwrócić na nie uwagę. Z twórczością Poego miałam styczność na studiach, gdy na literaturze amerykańskiej (jakkolwiek wybiórczo) omawialiśmy jego dzieła. Ich ponowna lektura rozkochała mnie kompletnie w mrocznym piórze autora, serwując sentymentalną podróż w głąb swoich wspomnień, marzeń i trosk sprzed lat.
Podróż rozpoczynamy z tytułowym dla tego zbioru opowiadaniem „Zagłada domu Usherów”, które to przedstawia nam tajemniczą postać Pana Ushera, trupio bladego, chorowitego, z nierzeczywistym połyskiem oczu. Jego posępny wygląd, powolne ruchy i nietypowy dlań tembr głosu niejako odzwierciedla całokształt utworu. Gdy zostaje odwiedzony przez swego przyjaciela, tudzież nienazwanego narratora, czytelnik będzie miał okazję zanurzyć się w szaleństwie rezydującym wewnątrz murów jego domu. Motywy występujące w tej noweli to m.in. poczucie winy i strachu, a wszystkie składowe tworzą idealny gotycki klimat zwieńczony widowiskowym i makabrycznym finałem.
Innym utworem, który wywarł na mnie niemałe wrażenie był „Złoty żuk” łączący w sobie elementy grozy z powieścią przygodową. Autor zaprezentował w nim swoje zamiłowanie do kryptografii, przenosząc ją niejako na czytelnika. Poznając opowieść o niemalże złowieszczym robalu, który to według jednego z głównych bohaterów skrywa ogromną moc i ma wskazać mu drogę do ukrytego skarbu czyniąc go bogaczem, niepodważalnie pochłania i wsysa w świat odkrywców. Analityczne zapędy Poego prowadzą nas do kolejnej opowieści, którą jest kryminalna nowela „Zabójstwo przy rue Morgue”, uważana przez wielu za pierwszy utwór detektywistyczny. Tę historię polecam każdemu koneserowi gatunku, gdyż warto sięgnąć do korzeni, przenieść się na paryskie ulice i tropić mordercę dwóch kobiet wraz z bystrym Dupinem. Tego detektywa nie da się zapomnieć, łebski i nieziemsko charyzmatyczny typ. Mamy tutaj do czynienia nie tylko z nowelami, ale również najznakomitszymi wierszami, które przeniosą czytelnika do dziewiętnastowiecznego świata, otulą nostalgiczną i melancholijną aurą, swą mglistą atmosferą zadowolą najbardziej wymagającego pasjonata grozy. „Czarny kot”, to oczywiście moja ukochana nowela, nie mogło być inaczej. Szaleństwo głównego bohatera jest zaraźliwe, a na swojego kota po lampeczce wina zaczynam przyglądać się z niemałą dozą podejrzliwości…
Czytajcie, wczuwajcie się w ten posępny nastrój, niespiesznie delektując się analizą krwawych mordów, szaleństwa, traum, chorych fiksacji jątrzących się w głowach głównych bohaterów napierających między wersami niemalże od niechcenia, pozostawiając jednak ślad niemożliwy do zatarcia…
„Portret Doriana Graya ” – Oscar Wilde
